Hoe de Gemeente miljoenen investeert in Discriminatie
Gouda – Sinds 2012 voert de gemeente Gouda een beleid dat de Marokkaanse gemeenschap systematisch neerzet als probleemgroep. Wat begon als een poging om miljoenen euro’s aan subsidies binnen te halen, heeft zich ontwikkeld tot een patroon van institutionele stigmatisatie dat tot op de dag van vandaag voortduurt. De impact hiervan is enorm: hele wijken worden gebrandmerkt, individuele levens worden aangetast, en de samenleving raakt steeds verder gepolariseerd. Dit is het verhaal van hoe een stad verstrikt raakte in haar eigen beleid en de vraag blijft hangen: wie is werkelijk verantwoordelijk voor deze aanpak?
In 2012 bracht het journalistieke platform Argos een schokkend rapport uit: “Gouda: Een probleem van tien miljoen”. De gemeente, zo bleek, probeerde miljoenen euro’s aan subsidie te bemachtigen door wijken met een overwegend Marokkaanse populatie te bestempelen als probleemgebied. Deze actie was niet gebaseerd op concrete feiten, maar op een doelgerichte strategie om financiële middelen binnen te halen. Bewoners van deze wijken werden plotseling geconfronteerd met het label “probleemwijk”, zonder dat er daadwerkelijk sprake was van een verhoogd risico of onveiligheid. Hoe konden ambtenaren en bestuurders dit beleid verdedigen? Was het werkelijk bedoeld om de situatie te verbeteren, of slechts om geld binnen te halen ten koste van de gemeenschap?
Na de poging om de Marokkaanse gemeenschap als probleemgebied te framen, verlegde de gemeente haar aandacht naar het bestrijden van vermeende radicalisering. Tussen 2014 en 2018 werd er zes miljoen euro uitgegeven aan een intensieve aanpak om radicalisering binnen de Marokkaanse gemeenschap te monitoren en te controleren. Onder het mom van nationale veiligheid werd deze gemeenschap voortdurend onder de loep genomen. De gemeente beriep zich op de dreiging van ‘uitreizigers’ naar Syrië en Irak, maar hoeveel van deze dreiging was daadwerkelijk reëel? Zijn er harde cijfers die aantonen dat deze kostbare en invasieve maatregelen gerechtvaardigd waren?
Meermaals bleek dat jongeren die in het vizier kwamen van deze aanpak, niet zozeer extremisten waren, maar eerder jongeren die door het gebrek aan kansen en discriminatie in de Nederlandse samenleving steeds verder naar de randen werden gedreven. De vraag die niemand durfde te stellen was: heeft deze aanpak het probleem daadwerkelijk opgelost, of juist bijgedragen aan een verdere stigmatisering van een toch al kwetsbare groep?
Het ‘radicaliseringsprobleem’ keerde in 2018 terug in een nieuwe vorm: de kwestie van terugkeerders uit Syrië. De zaak van Ilham B., die samen met haar kinderen naar Nederland terugkeerde, werd een brandpunt van controverse. Uit een intern politierapport blijkt dat maar liefst 58 personen, allen vrienden en bekenden van Ilham, zonder bewijs of duidelijke aanleiding op een interne politielijst zijn geplaatst. Hun ‘vergrijp’? Het bezoeken van moskeeën, het deelnemen aan sportactiviteiten en het onderhouden van vriendschappen binnen de gemeenschap.
Dit is een zorgwekkend voorbeeld van hoe religieuze en sociale activiteiten worden gecriminaliseerd. Waarom wordt de vrijheid van religie en vereniging zo makkelijk gekoppeld aan radicalisering? Waarom kiest de gemeente ervoor om deze gemeenschap, die al onder druk staat, te associëren met terrorisme, in plaats van hen te ondersteunen en te betrekken bij het gemeenschapsleven?
Instituionele Discriminatie en Controle: Een Gevaarlijke Spiraal
De recente Raadsmemo Fenomeenanalyse Extremisme, Radicalisering en Polarisatie bevestigt dat de gemeente Gouda blijft vasthouden aan deze benadering. Het rapport, opgesteld door NTA, geeft opnieuw aan dat polarisatie, radicalisering en extremisme een punt van zorg zijn voor de stad. Maar opmerkelijk is dat de gemeente blijft vertrouwen op NTA, hetzelfde bureau dat in 2021 in opspraak raakte vanwege heimelijke onderzoeken in moskeeën. Deze werkwijze leidde toen al tot juridische procedures en publieke verontwaardiging. Waarom blijft de gemeente dezelfde weg bewandelen ondanks eerdere kritiek en juridische complicaties?
De vraag die niemand lijkt te willen beantwoorden is: waarom wordt de Marokkaanse gemeenschap keer op keer als doelwit gekozen? Is het niet tijd om deze benadering, die uiteindelijk slechts leidt tot verder wantrouwen en polarisatie, radicaal te herzien?
Waarom blijft de gemeente vasthouden aan beleid dat leidt tot institutionele discriminatie en stigmatisatie? Wat zijn de werkelijke motieven achter deze keuzes? Wie profiteert er van een gefragmenteerde en gepolariseerde gemeenschap?
- Waarom worden miljoenen euro’s besteed aan programma’s die duidelijk niet bijdragen aan een inclusieve samenleving, maar juist groepen mensen verder vervreemden?
- Waarom blijft de gemeente werken met dezelfde onderzoeksbureaus die eerder werden bekritiseerd om hun werkwijze?
- Waarom zijn er geen alternatieve strategieën overwogen, die zijn gericht op het versterken van de gemeenschap in plaats van haar te verdelen?
Het is tijd voor de gemeente Gouda om te erkennen dat deze benaderingen, die zogenaamd zijn bedoeld om de veiligheid te waarborgen, in werkelijkheid juist een voedingsbodem vormen voor wantrouwen en uitsluiting. We moeten werken aan een stad waarin iedereen zich veilig en gerespecteerd voelt, zonder angst voor stigmatisering of vervolging. Namens Samen Gouda roepen wij de gemeenteraad op tot een onafhankelijk en grondig onderzoek naar de impact van deze beleidsvoering op de gemeenschap.
